Er was eens een naaimachientje, Pfaffke genaamd. Pfaffke was altijd in het bezit van mijn schoonouders en heeft hun altijd trouw haar diensten bewezen. Tot op een gegeven moment mijn schoonouders gingen verhuizen en voor Pfaffke 'n onderkomen zochten. Zij vroegen aan mij of Pfaffke bij ons mocht komen wonen. "Ach, waarom niet dacht ik, we hebben toch nog ruimte op onze zolder." Maar om eerlijk te zijn was ik dus echt niet van plan er iets mee te doen! Ik heb namelijk in mijn jeugd 'n trauma opgelopen m.b.t. textiel-handvaardigheid. Mijn juf op de basisschool heeft mij er toendertijd duidelijk op gewezen dat dit niet voor mij is weggelegd en dat zefs de meeste jongens van mijn klas nog beter waren!
Maar Pfaffke heeft me uitgedaagd en ervan overtuigd dat we best aardig kunnen samenwerken. Ik heb een hele CreaBea in mezelf ontdekt dankzij m'n Pfaffke en natuurlijk mijn schoonouders!
En Pfaffke... die stikt er nog lekker op los! En dat voor haar leeftijd!
Ik had zo'n leerkracht die vertelde dat 'k nooit opvoedster kon worden. Haar reden daartoe was onbekend, al vermoed ik dat het was, omdat haar zus het niet gehaald had indertijd. En dat was nu eens m'n grootste motivatie om door te gaan! en zoveel jaren later ben 'k wat ik altijd wou worden: opvoedster in hart en nieren!
BeantwoordenVerwijderenDus laat je niet leiden door die jeugdtrauma's!
Geweldig verhaal!
BeantwoordenVerwijderen